Prelegent: lek. Adrian A. Chrobak
Autorzy pracy: Adrian A. Chrobak (Katedra Psychiatrii UJ CM, Kraków); Marcin Siwek, Dominika Dudek (Zakład Zaburzeń Afektywnych, Katedra Psychiatrii UJ CM, Kraków); Maciej Perdziak, Wojciech Gryncewicz, Jan Ober (Pracownia Czynności Okoruchowej, Instytut Biocybernetyki i Inżynierii Biomedycznej PAN im. Macieja Nałęcza, Poznań); Tadeusz Marek, Magdalena Fąfrowicz (Zakład Neurokognitywistyki i Neuroergonomii, Instytut Psychologii Stosowanej UJ, Kraków; Ośrodek Neurobiologii, MCB UJ, Kraków)
Schizofrenia jest złożoną chorobą psychiczną o podłożu neurorozwojowym. Ze względu na jej heterogeniczny charakter i subiektywne metody diagnozy, coraz więcej badań jest poświęconych poszukiwaniom obiektywnych objawów tej choroby. W 2014 roku po raz pierwszy opisane zostało przez nas (Chrobak i wsp. 2014) zaburzenie ruchów gałek ocznych, niewydolność konwergencji z jednostronną egzoforią do bliży. Odnotowaliśmy, że u znacznej liczby pacjentów ze schizofrenią jedno oko rozpoczyna ruch w kierunku skroni podczas fiksacji wzroku na zbliżającym się przedmiocie, w trakcie wykonywania ruchu zbieżnego gałek ocznych. Według naszej wiedzy jest to pierwsze badanie, wskazujące na obecność takiego objawu w tej grupie klinicznej.
Zaburzenie to występuje znacznie częściej u pacjentów ze schizofrenią, niż u osób, dotkniętych chorobą afektywną dwubiegunową. To wskazuje, że objaw ten może być objawem neurologicznym, umożliwiającym rozróżnienie tych dwóch grup pacjentów. Ponadto prezentujący objaw pacjenci ze schizofrenią wyróżniali się większą liczbą innych zaburzeń okoruchowych i zaburzeń mowy. Oznacza to, że grupa pacjentów, prezentujących objaw, może się cechować istotnymi zmianami funkcjonalnymi lub strukturalnymi w ośrodkowym układzie nerwowym. Celem wystąpienia było przedstawienie wyników naszych najnowszych badań okulometrycznych oraz zaprezentowanie metodologii, umożliwiającej ocenę objawu za pomocą technik obrazowania metodą rezonansu magnetycznego.
