Jak dożyć setki? To pytanie zadają sobie ludzie jak świat długi i szeroki. Naukowcy również. Niektórzy (podobno) znają odpowiedź.
Niezwykle ciekawe wnioski płyną z publikacji „Research on the prediction of longevity from both individual and family perspectives”. Jeśli sądzą Państwo, że uczeni odkryli cudowną pigułkę albo opracowali przełomową recepturę na długowieczność, to niestety Państwa zawiodę. Okazuje się, że recepta na długie życie jest jednocześnie bardzo prosta. I bardzo trudna.
Według badaczy, aby żyć długo, konieczna jest zmiana nawyków życiowych i poprawa zdolności radzenia sobie z emocjami. Długowieczność zdaniem uczonych związana jest przede wszystkim z byciem sumiennym, stabilnym emocjonalnie oraz aktywnym. Znaczący wpływ na zdrowie fizyczne i psychiczne ma wsparcie emocjonalne, podobnie jak dobre uczynki. Wszystko to odnosi się do tzw. well-beingu, który do tej pory nie znalazł trafnego polskiego odpowiednika, choć najczęściej mówi się o dobrostanie. Życie skracają natomiast negatywne emocje i… palenie papierosów.
Coś w tym niewątpliwie jest. Gdy rozmawiam z ludźmi, którzy wydają się być szczęśliwi i przyznają, że rzeczywiście tacy są, widzę kilka punktów stycznych. Ci ludzie:
• dużo czasu spędzają na świeżym powietrzu,
• podróżują,
• nie mają w domu telewizora.
Towarzyszy im szeroko pojęty luz – w wychowaniu dzieci (co jednak nie znaczy, że bez zasad) i generalnie w spędzaniu czasu. Większość z nich nie mieszka w dużych miastach.
Na świecie istnieją tzw. niebieskie strefy długowieczności, miejsca, gdzie żyje się najdłużej. To Okinawa w Japonii, Sardynia we Włoszech, Ikaria w Grecji, Nicoya w Kostaryce i Loma Linda w Stanach Zjednoczonych. Choć teoretycznie zakątki te, rozrzucone po świecie, nie mają ze sobą wiele wspólnego, to łączy je kilka rzeczy. Przede wszystkim zdrowe, naturalne żywienie z umiarem (w tym umiarkowane picie wina – również według naukowców sprzyjające długowieczności), aktywność fizyczna, życie towarzyskie i dobre relacje z bliskimi.
Czy jest to do zrealizowania u nas? Polacy są jednym z najbardziej zapracowanych narodów. Mało się ruszają, za to dużo siedzą, żyją w stresie i w biegu, sięgają po używki. Do trudów codziennego życia i niewłaściwych nawyków dochodzą polityka, inflacja i nasze specyficzne położenie na mapie Europy, choć to już temat na zupełnie inny felieton.
Co więc robić? Uczeni kładą nacisk na tzw. dobrostan subiektywny, bardzo ciekawy aspekt wpływający na nasze zdrowie, o którym mówi nawet WHO. Sprowadza się to poniekąd do życiowej postawy mojego teścia, który uważa, że „nie należy patrzeć na PESEL”. Mój teść urodził się w 1935 r. i ma czystą kartę chorobową. Hołduje prostemu życiu, nie cierpi być w bezruchu. Patrząc na niego, dochodzę do wniosku, że należy cieszyć się drobiazgami, a proste codzienne nawyki, jak popołudniowa kawa do „Teleexpressu”, budują wspomniany subiektywny dobrostan.
A kto może, ten niech pomyśli o wyprowadzce z miasta, choć akurat mój teść mieszka w Radomiu. Ale może to wyjątek potwierdzający regułę.
Ewa Podsiadły-Natorska
Redaktor prowadząca światlekarza.pl
